Η παγίδα της ανωτερότητας και πως να μην την αποφύγετε...

Η Άννα σιχαίνεται να δείχνει οτι πονάει , σιχαίνεται την αδυναμία που νοιώθει όταν της συμβαίνει . Κρύβεται και κουλουριάζεται , χάνεται στις πιο μύχιες σκέψεις της προδωμένη απο το ενοχικό σύνδρομο που της καρφώνει στο μυαλό την ιδέα οτι προκάλεσε την τύχη της. Δεν της κάνει πια εντύπωση ,κάπως έτσι είχαν κυλήσει τα χρόνια . Φοράει το πιο γελαστό της προσωπείο , βάφει τα μάτια και τα χείλη , και εξορμά κουβαλώντας την κατάρα στα σωθικά της. Όσο οι άλλοι διεκδικούν εκείνη θα κοιτά απο μακριά και οι μέρες θα κυλήσουν σαν να μην τις έζησε ποτέ. Μια παλιά ρίμα έρχεται στο μυαλό της , αγαπημένη της μητέρας της που την ξετρύπωσε όταν εκείνη έλειπε στα παγωμένα οροπέδια...”ήμουνα πάντα βιαστική και ίσως γιαυτο περαστική..για όλους”.

Βγαίνει στο δρόμο , η βρωμιά του της φέρνει αηδία , στα παπούτσια της περνάει η σαπίλα τους , τα περισσεύματα τους στοιβαγμένα στην άκρη του δρόμου , αλόγιστη χρήση –απερίσκεπτη , όλα προς χρήση ... «γυναίκα τανάλια , σκισμένη βεντάλια»

Το αυτοκίνητο είναι γεμάτο χαρτάκια , χαρτιά που δεν πετάει για να θυμάται...δεν θυμάται πολλά κι αυτά βοηθούν. Ένα απροσδιόριστο σφίξιμο στο στομάχι..δεν ξέρει τι είναι και πότε θα περάσει..πρέπει να φύγει την περιμένουν..όλο και κάποιος την περιμένει αλλά δεν ξέρει αν θέλει να πάει..όχι έτσι όπως είναι ντυμένη και βαμμένη , θέλει να βάλει καινούργια χρώματα , ονειρεύεται το σώμα της σαν μια λευκή παλέτα που περιμένει να ζωγραφίσουν όλα τα χρώματα της γης και του ουρανού. Aλλά η καταραμένη φωνή τρυπάει ξανά τα αυτια της... «μην περιμένεις». Όχι!...μην την ακούς , εσύ ήσουν πάντα πολεμίστρια , μείνε. Έχασες μάχες το ξέρω αλλά ποτέ δεν κερδίθηκες..

«This world can turn me down but I won’t turn away …I won’t duck and run..Iam not built that way..I must have told you a thousand times I am not running away..»

αλλά για πόσο ακομα?..όταν εκείνη σέβεται την ανάγκη των άλλων αλλά δεν σέβονται τη δική της. Θα περιμένει και θα περιμένει κι άλλο και θα φύγει έτσι όπως της αρμόζει... καταλαβαίνεις? επιλέγεις να μην καταλάβεις ? η δεν καταλαβες τίποτα?... Άνοιξε τα μάτια σου και δες , εκεινη δεν μπορεί να στο πει...μπορεί μόνο να στο δείξει αλλά πρέπει να είσαι έτοιμος να καταλάβεις , πρέπει να είσαι έτοιμος να ξαναεξετάσεις τις αλήθειες σου, ξέρω είναι δύσκολο να ξαναγεννηθείς σ΄ένα καινούργιο καθάριο φώς , τυφλώνει και πονά τα μάτια σου . Μην απατάσαι , πρόσεξε δεν είναι τόσο αγνό όσο το νομίζεις , είναι λευκό αλλά θυμίσου στο λευκό κρύβεται το μαύρο και το ανάποδο...δεν θα σε ξεπλύνει τόσο εύκολα , θα ζητήσει μια θυσία και ίσως δεν διατίθεσαι να την κάνεις...εκείνη άστην , όπως σου είπα δεν θα της πάρεις λέξη , θα τα κλειδωσει όλα καλά στο μπαούλο της λήθης...γιατι εκείνη όλα αυτά τα χρόνια ήταν πάντα ανώτερη , ήθελε να είναι η σωστη και ίσως γιαυτό πάντα η ριγμένη..